Goed geslapen; om 7 uur staan we op. Wat heerlijk rustig zonder regen en nerveus heen en weer rijdende auto's.
Om 8 uur hebben we alle ochtenddingen gedaan en stappen we in de auto voor een drukke dag. En de zon schijnt! De routejuf geeft aan dat er op de 17 een afsluiting is. Dat zal nog wel met gisteren te maken hebben. Links hangt nog wel een donkere lucht, dus we duimen dat we het droog houden vandaag.
We gaan eerst naar de Walmart, want het bier is op en de watervoorraad slinkt ook al aardig. Op de parkeerplaats worden we aangesproken door iemand die informatie wil over de camper. Dat is nu al de tweede. We kunnen wel korting krijgen voor de reclame die we maken. Deze man gaat vaak in Wyoming elk fotograferen en slaapt dan in de auto en daar was hij wel een beetje klaar mee. Dat kan ik me voorstellen. Hij was ook geen 18 meer, of 50 😐Hij vroeg of we uit Canada kwamen 😄
We bellen ook Cruise over de accu. Ze bellen snel terug en 3 minuten terug zit Advance Autoparts. Ik heb even contact met thuis, maar geen foto's.
De accu wordt erin gezet en ook daar blijkt dat het een oude camper is en dat hij waarschijnlijk veel aan zee gestaan heeft met zijn Florida nummerbord, want alles is verroest. De accu zelf ziet er inderdaad ook oud uit, dus we hebben hoop dat dat het probleem is, maar vanavond hebben we stroom op de camping, dus dan kunnen we het niet testen. De bon à $ 173,- is voor Cruise.
Om 09.20 uur zijn we klaar voor vertrek voor wat (b)lijkt een reis om de wereld.
We rijden door Wilmington en dat ziet er leuk uit met mooie oude huizen en een city hall met grote zuilen, want zonder zuilen ben je nergens hier in het zuiden. Het lijkt alsof de navi-juf de weg kwijt is, want we moeten steeds maar naar het noorden. Nu loopt de Carolina Beach Road ook dood, maar waarom de 133 South dan niet?
09.55 telefoon. Onverstaanbaar. Engels? Nederlands? Het bleek onze schilder die Servisch of Slowaaks, in elk geval iets met een S, is. Dat verklaart alles. Hij belt terug als we terug zijn. Als het goed is.
Nu komen we langs Moores Creek Natl. Battlefield. Dat ligt echt serieus de verkeerde kant op. Ben benieuwd of we vandaag nog op de plaats van bestemming komen. Dan staat er een bord road closed, dus op naar de 87 North. We moeten naar het zuiden hoor!!. Dus volgen we de borden detour naar de 11 Zuid en laten haar uit haar nek kletsen. We hebben tenslotte ook de kaart nog. De 214 West, de 211 Zuid, maar er worden roadworks aangegeven. Het bleek dat we door een overstroming moesten.
Come hell or high water, wij gaan naar het zuiden. Yeah, de 17!
De boodschappen en het vervangen van de accu kostte ongeveer een uur, dus we hebben 2,5 uur omgereden 😠
South Carolina, weer een nieuwe staat. En weer stuurt de Google-troel ons van de 17 af. We tanken à $2,79 bij Little River. Op een parkeerplaats van een Walmart, maar dat is toeval, eten we een boterham en rijden dan naar Boone Hall Plantation.
Om 15.15 uur komen we aan en ze sluiten om 17.00 uur. We hebben maar kort de tijd, maar willen toch, anders hebben we nog een mislukte dag.
We gaan eerst naar het visitor center en daar worden we voor de tour door het huis ingedeeld voor 4 uur en voor de wagontour voor half 5. In de tussentijd kijken we in het visitor center en een stukje van de tuin. De slavenhuisjes zijn allemaal als klein museum ingericht.
Op deze plantage zijn verschillende films en series opgenomen. Het bekendst is natuurlijk North and South en ik zie Orry Main (Patrick Swayze) zo weer op zijn paard de prachtige oprijlaan met eeuwenoude live oaks afrijden. Deze bomen staan er al 300 jaar en in al die tijd zijn er maar 2 doodgegaan. Ze helpen elkaar ook door het wortelstelsel ondergronds met elkaar te verbinden, zowel naast elkaar als onder de weg door naar de overkant. Die staan lekker stevig dus.
In het visitor center leren we dat John Boone de plantage in 1681 gekregen heeft door zijn huwelijk. Hij was goed voor de slaven, want hij leerde ze als eerste lezen en schrijven. Na hem is het huis gekocht door 2 Duitse broers Holbeck. Die hebben het huis afgebroken en opnieuw opgebouwd en in 1935 is het gekocht door een rijk Canadees echtpaar, Stone, die graag een plantagehuis wilden en dit hele terrein kochten, het huis afbraken en er een nieuw op zetten. Eigenlijk nog nep ook dus. Ons huis is ouder 😜. De slaven moesten vroeger stenen maken en deze stenen zijn in 1935 weer gebruikt bij de wederopbouw van de slavenhuisjes. Voor het grote huis was er niet helemaal genoeg. Het is wel gebaseerd op een echt plantagehuis. Zo is er aan de voorkant een stenen trapje dat op de hoogte van de uitstap van een koets is en het plafond van de front porch is lichtblauw en dat is een Afrikaans gebruik. Ook binnen staan nog wat oude dingen, bv. een originele mahoniehouten deur en oud meubilair. Het huis wordt nog gedeeltelijk bewoond door de dochter van de Stones, hoewel ze meestal in een huis ergens anders op het terrein is. We kunnen maar een klein stukje zien, 2 kamers beneden, de serre en de "mancave"/kantoor van Dhr. Stone, en mogen geen foto's maken. Dat is niet helemaal gelukt 😇. En dan is de tour alweer voorbij.
 |
| de slavenhuisjes |
 |
| Het lichtblauwe plafond |
 |
| het trapje op koetshoogte |
 |
| in het huis 😇😊 |
 |
| de achterkant |
Door naar de wagontour over de rest van het terrein. Het gaat vooral over het huidige gebruik van de grond van de farm. Het is de oudste aaneengesloten gebruikte boerderij van Amerika. Het is allemaal aardig, maar we vinden het behoorlijk aan de prijs en t.o.v. Whitney Plantation, die we in het voorjaar gezien hebben, valt dit in het niet qua educatief gehalte. Je voelt er ook niet echt iets. Ook als we meer tijd hadden gehad, was het oordeel denk ik niet veel anders geweest. Maar toch zijn we blij dat we geweest zijn. Nu weten we het tenminste.
