Om 7 uur opgestaan. Het miezert en het weerbericht geeft wel regen aan vanmiddag, maar minder dan ze gisteren zeiden, dus dat is fijn. Kon beter natuurlijk, maar we mogen niet mopperen. Pas om 3 uur zou het harder gaan regenen zeggen ze nu om 08.30 uur. Totale verwachting voor vandaag is 7 mm.
Het internet doet het wel, maar nu zit blijkbaar iedereen erop en Jan wil kijken hoe het met de wegen in het oosten is. Of die er nog zijn bv., maar het schiet niet op. Voor ons ook niet, want Great Smokey Mountains NP is dicht. D.w.z.d de doorgaande US441 en veel secundaire wegen en ook de Blue Ridge Parkway gaat niet lukken, dus moeten we een route noordelijker zien te vinden en dan ergens weer op ons eigen pad zien te komen. Maar Smokemont campground is nog open. Linville Falls campground is nu dicht, maar ze annuleren nog niet. Mogelijk is die de 30e wel weer open, dus laten we alles nog maar even hoe het was en kijken we vanavond nog een keer. Hoe we dan bij Smokemont moeten komen is de vraag. Zal wel via een omweg moeten lijkt mij.
 |
| Linville campground is dus dicht. Daar zouden wij naartoe |
Bij de receptie geld getapt en de shuttle van 11 uur naar de stad laten bellen. Daarna naar de buren om bij Camping World propaan te tanken, 4,3 gallon. Zo dichtbij hebben we het nog nooit gehad. Alleen een grote bocht naar links en terug naar rechts. Dan hoeft niet eens het stuur recht gedraaid te worden. We hebben ook maar wc papier gekocht. We komen altijd 1 rol tekort, maar je moet er 4 kopen. Eens kijken hoeveel plaats we hebben als we inpakken. Met de föhn mijn natte schoenen van gisteren gedroogd. Niet dat ik ze vandaag aan doe, maar het kan maar klaar zijn. Het is nu 16⁰ en droog tot lichte miezer.
Jan ziet net op internet dat er een waarschuwing is op driveandsee.gov dat je niet in west North Carolina moet reizen omdat bijna alle wegen dicht zijn.
Jan ziet net op internet dat er een waarschuwing is op driveandsee.gov dat je niet in west North Carolina moet reizen omdat bijna alle wegen dicht zijn.
De shuttle komt een kwartier te laat, maar we hebben geen haast. $10,- p.p. retour. Voor de retourreis krijgen we deze keer een rood polsbandje. Vorige keer vonden we het ook al zo vreemd dat we gewoon in konden stappen zonder enige vorm van bewijs.
Eerst nog langs de KOA om mensen op te pikken. Die is toch wel een stuk mooier dan onze camping, maar ook een stuk duurder en wij zijn toch niet thuis.
 |
| Wachten op de shuttle |
 |
| Deze postautootjes doen me altijd aan de strips uit de 60-er jaren denken |
Een klein half uur later worden we er voor de Country Music Hall of Fame uit gezet. In het hart van het feestgedruis dus, want Nashville is een echte feeststad. Ook op dit tijdstip rijden de open partybussen, -trucks en bierfietsen al volop rond. Uit de kroegen die alle grote ramen of op zijn minst de deuren open hebben, schalt country of country rockmuziek en het bier vloeit zo te zien ook al rijkelijk. Op dit moment is het nog droog, maar dat zal niet de hele dag zo blijven. Van vieze miezer tot echte buien tot weer droog, alles komt voorbij. Veel mensen lijken niet door te hebben wat voor weer het is, want hoewel niet koud, in de middag een graad of 19, lopen ze er in de regen bij alsof ze naar het strand gaan in westernsfeer. Je ziet van alles langskomen. Las Vegas is er niks bij.
Eerst gaan we naar het Johnny Cash museum. Wat een drukte hier. Maar wel leuk en interessant met veel persoonlijke stukken en links naar de Sun Studio. Veel muziek- en videofragmenten.
 |
| Zijn geliefde June Carter overlijdt op 13 mei 2003. Hij slechts 4 maanden later. |
 |
| Hij maakte ook kunst. |
Als we uitgekeken zijn lopen we rustig naar Rippy's, waar we de vorige keer zo lekker gegeten hebben. Toen zat er een geweldige band, maar dat moet je altijd afwachten. Er is boven plaats aan de bar. Hier is helemaal geen ID-controle, dus bestellen we een Tennessee Southern Wit met voor Jan een full slab ribs met friet en cole slaw en voor mij een 3/4 slab met baked beans en cole slaw. Het smaakt weer overheerlijk. Maar goed dat we hier niet wonen 😉
 |
| In de verte staat de Assembly Food Hall. Die waren ze in 2018 aan het bouwen |
Het duurt wel een poos voordat de band gaat spelen. Niet dat er geen muziek is, want er zijn speakers met muziek en de band van beneden en van buiten klinkt ook flink door. De grote ramen zijn open, of eruit, dat kunnen we niet goed zien. De plafondventilatoren staan aan en de airco blaast. Hier kan nog wel wat op bezuinigd worden. De jongen die achter de bar bezig is met het aanvullen van de koeling en het ijs, gooit de kartonnen verpakkingen van de sixpacks als een frisbee door de bar naar de prullenbak. Meestal komt hij aardig in de buurt, maar nu staan er mensen te praten, waarvan een een klein stapje naar achteren doet en het ding zeilt precies tussen hun door 😱. Wij zien het en schieten in de lach en hij ziet dat wij het zien en reageert daarop. Heel leuk.
De band is al een poos aanwezig, maar verder dan de boel neerzetten, wat heen en weer lopen en whisky achterover slaan en uiteindelijk check, test, 1, 2, check, check, lijkt het niet te komen. Maar tegen 3 uur is het dan toch zo ver. 3 mannen en een jong meisje. De zanger is in eerste instantie niet geweldig, maar met een nummer dat beter bij zijn stem past, is het toch wel leuk. Het 2e nummer is Folsom Prison Blues en dat klinkt stukken beter en is bovendien heel toepasselijk na ons bezoek aan het museum net.
Ze zijn wel erg aan het bedelen om geld. Nu moeten ze van de fooien leven, maar dit wordt wat storend vinden we. Bij $20,- doen ze een verzoeknummer en als er $100,- opgehaald is, spelen ze The Devil went down to Georgia en dan blijven ze maar vragen; nog zoveel voor dit, nog zoveel voor dat. Dat was de vorige keer niet zo. Tegen het eind met de emmer rond en verzoekjes noteren. Veel vriendelijker.
Als we er klaar mee zijn gaan we weer aan de wandel en genieten van alles wat we zien en horen. Hier even kijken, daar even luisteren. Door naar de John Siegenthaler Pedestrian Bridge. De voetgangersbrug over de rivier die in 2018 een muzikale noot had. Toen was er geluid, gebaseerd op de stroming van de rivier, heel bijzonder, maar nu is het stil. Dat is jammer, want nu is het gewoon een brug. En het regent.
Dus op zoek naar een tent waar we even binnen kunnen zitten. We keuren er een hoop af en komen dan uit bij de Whiskey Bent Saloon. Die ziet er leuk uit! Echt gezellig. Houten vloer, beestenkoppen aan de muur, heel slim: 2 bars en een superband. 2 mannen, 1 vrouw, 2 gitaren, 1 viool. Hij zingt, zij ook. Jan bestelt 2 Southern Wit, maar dat wordt verkeerd verstaan en we krijgen 2 Shiner Bock. En die zijn ook heel lekker. Misschien wel lekkerder. Er wordt meegezongen, gedanst en er ontstaat een line dance, waarbij lang niet iedereen het kan, maar die worden door de rest gewoon meegenomen. Er ontstaan diepe vriendschappen die een half uur duren, want daarna gaat ieder weer zijns weegs 😂. Dit is echt genieten.
We gaan weer een blokkie om en eens kijken waar we straks zouden kunnen eten. Tegenover The Ryman Auditory, waar in 2018 een bouwput was, is nu een luxe mall, niet mega groot, en de Assembly Food Hall We lopen erdoor, maar zien niet direct iets waar je iets kleins zou kunnen eten. Tja, we zijn in Amerika natuurlijk 😄. Weer naar buiten waar het nu af en aan regent en droog is en het langzaam een beetje schemerig wordt, dus ziet de neonverlichting er steeds leuker uit.
 |
| Op weg naar de food hall |
 |
| The Ryman Auditory |
Volgende stop is Layla's. Ook een oude bekende voor ons. We gaan nu boven zitten en hebben prima zicht op de band, maar het geluid is erbarmelijk. De drum en de bas overstemmen op een vreselijke manier en de zangeres is niet of nauwelijks te horen, ook niet nadat er wat van gezegd was. We hadden een Shiner genomen, maar daar hebben we spijt van. Niet dat het niet smaakt, maar nu moeten we het hier uitzitten.
Nu echt op zoek naar eten komen we uiteindelijk uit bij Johnny Cash's bar & bbq. Niet echt gezellig en er speelt een band met meer hard rock dan country, maar hier kunnen we 3 voorgerechtjes nemen en blijken daar ook nog teveel aan te hebben.
Hierna gaan we nog even bij AJ's naar binnen en vinden het dan eigenlijk wel genoeg. Er is zoveel herrie om ons heen en zoveel mensen, dat we de shuttle bestellen. Dat kan online. 21.30 uur is de eerstvolgende die komt.
We stappen op voor de Country Music Hall of Fame en dan blijken wij ook een partybus te hebben 😂. De chauffeur heeft lekker hard goede country muziek aan staan en een stroboscoop. Er wordt gezellig meegezongen en voor we het weten zijn we bijna 25 minuten later op de camping en worden we zo goed als voor de deur afgezet.
Dan moeten we nog internetten, want we moeten een nieuw onderkomen voor de komende dagen, maar in elk geval voor morgen zien te vinden. Ruim een uur later zijn we uitgekomen op Mammoth Cave NP voor morgen en dan overmorgen bij Lexington, Kentucky op Kentucky Horse Park. Dan moeten we vandaaruit verder puzzelen.
Met nog steeds tuitende oren rollen we in bed na een zeer geslaagde dag. Enig minpuntje is dat ik geen t-shirt bij Rippy's heb gekocht. Valse bescheidenheid en daar krijg ik altijd spijt van.
NB
Als ik thuis met het verslag bezig ben, zie ik dat het in het pad van Helene nog allerminst rozengeur en maneschijn is. Nog lang niet alles is open en er is een hoop schade aangericht.
Gereden: 0 km
Track of the day: Honky Tonk Hardfloors - Cody Johnson