10 minuten voor de wekker worden we wakker, om 10 voor 7. We zijn maar meteen opgestaan, dan hoeven we niet te haasten. Tijdens het aankleden bleek er weer een kever in mijn bloes te zitten. Daar hebben we nu al dagen last van, of ze hebben ze hier ook. Ik hoop niet dat ze mee naar huis gaan. Ze bijten ook nog 😞
Iets voor 8
dumpen, eerst van het afval en dan van het afvalwater bij het dumpstation en om
8.08 uur rijden voor het laatste ritje met deze oude knakker. Er wordt al
meteen 9 minuten vertraging gemeld. Om 09.14 uur zouden we aan moeten komen bij
de autoverhuur bij het vliegveld. We tanken, maar niet vol, dus dat zal later
nog eens moeten, want we moeten hem vol inleveren. In Maryland is de benzine
goedkoper dan in Virginia, vandaar nu niet alles. Later blijkt het juist
andersom te zijn 😞 Bij de pomp blijkt de Revolut-kaart
weer geblokkeerd. Dit is nu al de 3e of 4e keer in 14 dagen tijd. Ze
zeggen dat het voor onze veiligheid is, maar het is alleen maar hoogst
irritant. Jan gaat naar binnen om te betalen, maar zo zijn we de winst van het
eerder opstaan al snel kwijt. Uiteindelijk heeft hij Amex gebruikt.
Om 10 voor 9
rijden we Virginia in. Hier staat wel een staatsbord, maar dat mis ik net.
“Virginia is for lovers”. Bij het vliegveld parkeren we op de cell phone area
en Jan loopt naar Hertz. Ik wacht in de camper, want het is geen parkeerplaats,
maar een wachtplaats. Hij is heel snel terug; binnen een kwartier. Hij heeft
alleen per ongeluk pre paid voor de benzine bij inleveren aangegeven en dat is
altijd duurder. Als we net weer op weg zijn, ik in de witte Toyota Rav 4
erachteraan, is er aan de andere kant van de weg een ernstig ongeluk gebeurd.
Dan kun je maar beter te dure benzine hebben.
In Manassas
moet de camper afgetankt worden, maar weer wil de kaart niet en met de andere
vraagt hij om een postcode. Dus naar een andere pomp, de 7Eleven. Gelukkig niet ver. Om
10 voor 11 rijden we daar weg en om 5 voor 11 zijn we bij Cruise America. Ik
begin met de camper uit te pakken en Jan gaat naar binnen. Eerst is er gedoe
over de spiegel. We moeten eerst zelf $110,- betalen en het dan terug zien te
krijgen van de reisorganisatie. Normaal is dat niet zo erg, maar nu met die
Duitse toestanden wat minder. Zal wel even duren voordat we het hebben.
We hebben nog
de hele dag te besteden, want we kunnen pas om kwart over 6 de koffers
inleveren en dus gaan we er nog een leuke dag van maken. Het is heerlijk weer,
hoewel het wat waait. Dat zijn we niet meer gewend. We gaan naar Great Falls Park. Dat is vanaf het vliegveld 40 minuten rijden en we kunnen er met de
America the Beautiful pas naar binnen. Natuurlijk is het visitor center dicht
voor renovatie en een nieuw dak. Dat is ons deze reis al zo vaak overkomen, dat
iets dicht is, dat we ervan opgekeken zouden hebben als het open was geweest.
Er liggen wel folders en een kaartje met wandelingen. In dit park is de
waterval in de Potomac rivier de hoofdrolspeler. Eigenlijk gaat het om de historie in en van het park, maar iederen komt natuurlijk voor de watervallen. Er zijn 3 uitkijkpunten en bij
de eerste 2 zie je de waterval gedeeltelijk en bij de 3e in zijn
geheel. De punten liggen niet ver van elkaar. Het is heel mooi. Geen hoge
waterval, wel over de hele breedte van de Potomac rivier en omdat het de laatste tijd erg veel
geregend heeft, wordt er een stuk terug een hoop water gespuid in de rivier,
dus staat het water hoog, wat een mooie waterval betekent.
Dan door naar
het 3e viewpoint en het is inderdaad een mooie waterval. Om 1 uur is
er een rangertalk en daar schuiven we even bij aan. Ranger Madison vertelt
ongeveer een kwartier over de historie van het park. Zal best interessant zijn,
maar wij worden nogal afgeleid door de gieren die boven de rivier vliegen en
die een mooie show opvoeren. We lopen niet weg bij haar verhaal, maar zodra ze
klaar is zijn wij ervandoor. Gelukkig zijn de gieren er nog en een poos genieten we
ervan en proberen foto’s te maken. Een stel zit op een rots aan de overkant van
de rivier en er vliegen er ook boven ons, soms best laag, maar het valt niet
mee om dat vast te leggen. Uiteindelijk zijn we best tevreden.
Dan gaan we nog wat verder langs de rivier lopen en volgen de RiverTrail. Die blijkt geen saai glad pad te zijn, maar gaat over rotsen en hobbels met af en toe een zijpaadje naar de rivier. Die ligt vrij diep onder ons. We zien mensen hele domme dingen doen en zichzelf in gevaar brengen. We lopen niet helemaal tot het eind, maar gaan over naar de Mathildaville Trail en nemen halverwege de Patowmac Canal trail. De laatste 2 zijn wel makkelijke paden. We dachten heel lang weg te zijn, maar hebben uiteindelijk nog zeeën van tijd over.
We herpakken de auto zodat we bij het vliegveld nu echt alleen maar de koffers eruit hoeven te trekken en gaan dan nog maar even naar een Walmart om tijd te doden en wellicht nog een fles Hidden Valley cole slaw dressing te scoren. Het is veel verder weg dan we dachten en waarom blijkt als we weer bij de autoverhuur op het vliegveld staan. Verkeerd adres ingegeven 😊. Take 2. Nu komen we er wel, maar toch ook net niet helemaal. Miss G. zegt dat we er zijn. Grote parkeerplaats, blauwe winkelwagens, dus Walmart. Maar nee. Binnen is het heel anders. Een grote hal met allemaal grootverpakkingen. Het is Sam’s Club. Nooit van gehoord. De Walmart zit wel aan hetzelfde parkeerterrein, maar iets verder. Ze hebben ook hier de cole slaw dressing niet en wat we er verder moeten doen weten we ook niet, dus toch maar naar het vliegveld. We rijden via Towlston Road, McLean. Hier staan niet een beetje grote huizen, ze zijn compleet Hollywoodwaardig. Prachtig. Ik lees thuis op internet dat er een huis te huur staat voor $ 26.500,- per maand. Net wat teveel voor ons 😄.
 |
| van internet |
De auto inleveren gaat vlot en dan met de shuttle naar de terminal. Hij staat klaar, maar het duurt nogal even voordat hij vertrekt. In de terminal kunnen we eerst niet vinden waar we heen moeten, maar de dames bij de informatie weten het gelukkig wel en wijzen ons heel vriendelijk de weg naar boven. Het is niet druk bij het inchecken. Jan had gisteren online in willen checken, maar dat lukte niet. Hier gaat het probleemloos. Ook onze stoeltjes mogen mee. Top! Weer een voordeel van premium economy vliegen. Dan kun je nog eens wat meenemen 😉.
De security
gaat niet zoals we gehoopt hadden. We dachten via de TSA-pre check te kunnen,
maar het mannetje dat daar stond vond dat we verderop moesten zijn, bij de
gewone security dus. Gelukkig is het niet druk. De verrekijker vonden ze opeens
vreemd.
Als de boel
gaat sluiten lopen we langzaam naar de gate, maar die is maar 2 minuten lopen.
Net nu we tijd teveel hebben zit hij naast de deur. Dus lopen we wat langs de
gates, maar het is, behalve bij de gate van Turkish Airlines, volkomen
uitgestorven. We kregen associaties van Dallas en Detroit in 2020. Bij gate A31
gaan we dan de rest van de tijd maar uitzitten.
Boarden gaat op tijd en we
hebben een rustige vlucht naar Londen. Tegen 12 uur krijgen we het diner. Ik
snap nooit dat je op late vluchten nog een diner krijgt midden in de nacht.
Iedereen heeft ’s avonds toch al gegeten? Doe dan iets kleins. Zo lekker is het
eten in een vliegtuig nou ook niet altijd. We hadden online al aangegeven dat
we voor de vis gingen. Met tartaarsaus, krielaardappels en erwten. Behalve dat
de vis nogal droog is, gaat het wel, maar geen topper.
Voor het eten was ik
begonnen aan een film The Dead don’t Hurt, maar ik vind hem langdradig en val
in slaap. Jan maakt me wakker voor het eten. Eigenlijk best jammer. Daarna
slaap ik toch meer dan ik verwacht had en op deze korte vlucht, het is nog geen
7 uur vliegen, is de tijd zo om. Na nog wat patience komt het ontbijt, waar ik
echt geen zin in heb. Ik neem er iets van en vind het wel goed. Al de hele
vlucht zijn de toiletten aan de rechterkant van het vliegtuig kapot. Ze spoelen
niet meer door. Het is maar goed dat het een nachtvlucht is, nu is het geen probleem dat we maar de helft hebben.
Overstappen
in Londen. We hebben een korte overstap en moeten haasten. Natuurlijk schiet
het uitstappen niet op en dan moeten we met 2 bussen het vliegveld over naar de
terminal en nog een stuk lopen. Dan weer door de security wat eeuwig duurt.
Natuurlijk gaat er weer iets langs de extra-controle-kant. Deze keer de fototas
en de laptoptas. Voor ons is iemand met een veel te volle trolley en de
medewerkster gaat op haar gemak het ding weer inpakken en dicht proberen te doen. Geef hem aan
de eigenaar en laat die het doen, dan kunnen wij verder😠. Hèhè, eindelijk aan de
beurt. Een klein flesje shampoo moest op enge stoffen gecontroleerd worden
en de laptop met de afwaskwast op drugs. Niks aan de hand natuurlijk behalve
dat de klok doorloopt. Dan ziet Jan dat hij zijn boarding card kwijt is. Het
ging ook zo rommelig hier, dus die is ergens in gestopt, of niet, waar hij
normaal niet zit. Bij de gate kan hij een andere krijgen. Het is een volle
vlucht, dus er wordt gevraagd of de trolleys ook ingecheckt mogen worden. Wat
ons betreft prima. Als we in het vliegtuig zitten duurt het vrij lang voordat
we vertrekken en met uiteindelijk ruim een half uur vertraging stijgen we op,
op weg naar Brussel. Dat is natuurlijk maar een kippeneindje dus niet veel
later kunnen we op zoek naar onze koffers. Alle koffers en de trolley komen
keurig van de band, maar de stoeltjes niet. Bummer 😞. Dus eerst kijken bij de
buitengewone bagage, maar daar is niemand. Wat later komt er een kar met wat
dingen, maar niet de onze. Lost and found. Daar digitaal een formulier ingevuld
en maar hopen dat ze ze vinden.
Volgende horde is de bus naar de auto. Jan had thuis al uitgezocht dat het bus 272 moest zijn en dan nog een klein stukje lopen. We twijfelen eerst of we een Uber zullen bellen, maar de bus staat er en kost € 5,- Doen dan maar. De chauffeur is alleraardigst, maar weet niet bij welke halte we eruit moeten voor Holiday Inn Airport Brussel. Wij opzoeken op internet en na een paar keer overleg met hem hebben we het gevonden. De bus stroomt vol met een oneindig aantal scholieren. We hopen dat ze eruit zijn als wij er met onze berg bagage uit moeten. Halte gelukt en geholpen door een vriendelijke mevrouw staan we op de stoep. Dan blijkt het nog een heel eind te zijn naar de parking. Niet handig met zoveel bepakking. En de weg loopt ook nog omhoog. Pff. Zijn we meteen de vakantiekilo;’s kwijt 😄
Auto inladen,
uitrijkaart halen en wegwezen. Nog 2 uur rijden en we zijn behoorlijk gaar.
Gelukkig niet echt veel file. Om half 7 zijn we thuis en hebben we de boel uit
de auto in de kamer gekiept en de snackbar, heel slecht, eten laten bezorgen 😳. We
proberen ons met de tv nog wat langer wakker te houden. Streeftijd is 22 uur,
maar dat lukt niet helemaal. Jan was voor het eten al weggezakt in een heel
diepe slaap en na het eten is het voor allebei een strijd. Toch 22 uur gehaald,
maar niet helemaal wakker.