Verslapen! Half 8 als we wakker worden. Even doorwerken dus. Het is mistig boven het meer, maar de zon doet haar best en een half uur later hebben we weer een meer. Nog steeds volkomen windstil.
Om 08.35 uur vertrekken we onder een strakblauwe hemel. We wijken vandaag af van het roaadbook, want we hebben Thomasville en Tallahassee laten vallen voor Providence Canyon SP.
De eerste stop is de benzinepomp. We zijn niet leeg, maar halen het niet naar Alabama waar de benzine goedkoper zou zijn, dus een beetje erbij à $ 2,93, 25 gallon = $75,-. ) Om 09.06 uur is het 24,5⁰. We worden vergezeld door de maan, maar die is net net vol meer. Dat was de 18e. Dat was een supermaan, dus hij is nog steeds groot en goed te zien.
We rijden lang over de 82 en dat is net zoiets als de 17: keurig, 4-baans, goed wegdek, maar zoooo saai. Bijna de hele weg eigenlijk.
De 2e stop is bij de Walmart in Tifton. Als we niks vergeten zijn, kunnen we weer dagen vooruit. Het is inmiddels 28⁰ geworden.
Tussen Willacoochee (ik wilde deze prachtige naam even gebruiken) en Alapaha (ook niet mis) ruiken we rook en is het ook heiig, maar we ontdekken niet waar het vandaan komt. Het duurt kilometers lang. Net voorbij Ty Ty (het gaat maar door met de leuke namen hier) komen we langs grote katoenvelden die er mooi uitzien. Het landschap wordt eindelijk licht glooiend en dan ziet het er meteen aardiger uit.
 |
Om 12.18 uur is het 32,7⁰. Bij Albany is het een rode-stoplichtenfestival. We komen langs borden die Jimmy Carter Ntl Historic Site aangeven. Waarschijnlijk waar hij pindaboer was voordat hij president werd.
Om 13.45 uur komen we bij Providence Canyon SP aan. De toegang kost $5,- en als we vandaag nog een Georgia SP zouden bezoeken, is dat gratis. We parkeren op de eerste de beste parkeerplaats en vogelen uit hoe het in elkaar zit. OK, op naar de volgende parking, waar de trails beginnen. Je kunt langs de rim, maar wij gaan naar beneden. Er zijn verschillende canyons en wij doen 1 t/m 5 die een soort van logisch na elkaar liggen en een beschaafde afstand in totaal hebben. Het park is, kort door de bocht, ontstaan door verkeerd boeren. Halverwege 1800 wilden boeren meer land om katoen te verbouwen en zijn bomen gaan kappen. Dat heeft erosie in de hand gewerkt. Heel snel zelfs, omdat de grond heel zacht is. Grote fout, maar wij profiteren ervan, want het blijkt een heel mooi park te zijn.
Eerst naar beneden. Dat heb je in een canyon. Dan linksaf over een, naar blijkt, altijd nat pad naar canyon 1. Die staat niet goed aangegeven en na een poosje gaan we dan ook terug. Canyon 2 is beter te vinden en dan wanen we ons in Utah, het heet hier ook wel Little Georgia's Canyon, of in een Bryce Canyon-achtig iets te zijn. Mooie rode, rose, witte en wat niet meer kleuren. Het zouden 43 tinten zijn. We hebben ze niet geteld.
Het zijn kleine paadjes waar je een blik kunt werpen op de mooie gedeeltes. Het wordt steeds mooier naar mate we verder lopen.
Een jong stel loopt min of meer gelijk met ons op en vraagt of we een foto van hun willen maken en zij maken er een van ons. We vermaken ons prima en hier beneden is de temperatuur goed te doen.
Voor ons is canyon 5 de laatste en ook de grootste en mooiste. Je kunt erlangs lopen, er zijn een paar doodlopende slotcanyons (wel klein) en we genieten volop.
Hierna dezelfde weg weer terug. We horen een specht. Het zou een red headed woodpecker moeten zijn, maar we zien hem niet. Dan weer naar boven. Gelukkig niet zo ver en ook niet heel stel, al lijken ze daar hier anders over te denken. Het zou very steep zijn. Wat zijn we toch in topconditie 😂.
 |
| Let op de decoratieve auto links op de weg. |
We zitten een poos buiten en praten over de dag van morgen. Nu we vanavond ergens anders staan, is de KOA morgen een beetje erg dichtbij en weer onlogisch t.o.v. de dag erna. Dus hop, de boel weer omgegooid en bedacht dat we Fort Rucker, dat was toch al een rare naam, laten voor wat het is en een dag extra op Prairie Hill gaan staan. Daar is nog plek, dus daar gokken we gewoon op.
We moeten eigenlijk wel wassen en hadden dat op de KOA gepland. We bekijken het sanitair hier en schieten in de lach. Geweldig. Deze camping staat voor 95% vol met mensen (waarschijnlijk mannen) die in de buurt werken en hier tijdelijk wonen. Grote fifth wheels of caravans (trailers zeg je in America) met pickups. Er is 1 douche en in de douche staan wel 10 flessen shampoo/doucheschuim. Er staan ook wasmachines, dus doen we dat morgenochtend gewoon hier. Er staat ook een tafel met puzzels, er is een soort keukentje en in een aangrenzende ruimte staat een opgeklapte loopband, een elektrisch orgel en nog een tafel met bijbels en andere boeken. Het is er wel heerlijk koel trouwens.
Voor het eten hadden we een dooie kip van de Walmart meegenomen die ze wel al keurig voor ons gegrilld hadden. We hebben geen oven. Wel een magnetron, maar geen magnetronschaal. Hij kan heel zachtjes in de pan, maar met het gas aan wordt het binnen nog warmer. Dus gaat hij in aluminiumfolie (we hebben een heel dikke, stevige variant) op de bbq. Sla met allerlei restanten erdoor en aardappelsalade die we niet aanraken vandaag. Te warm om te eten. Het moet ook wel binnen, want we hebben geen picknicktafel. Met de fan aan, dat gaat wel, is er in elk geval wat beweging in de lucht en houden we het uit. Na de watervoorraad is ook de biervoorraad vandaag flink geslonken en na het eten moet de jus d'orange er ook aan geloven.
Na de afwas ga ik schrijven en foto's versturen en springen we even onder de douche om op bed nog een aflevering van The Resident te kijken. Het ijs is zeer welkom vanavond. We hadden niet verwacht dat het 2e helft september nog zo warm zou zijn. Om 22 uur blijkt dat we ook een tijdgrens over gegaan zijn en dus een lange dag hebben. Het is pas 21 uur. Tijd zat 😃